کد مطلب:26560 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:27

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

اشخاص معدودي وجود دارند كه به خود يا به ديگران نفرين مي كنند آيا اين نفرين ها تأثيري در زندگي فرد نفرين شده دارد؟ آيا چنين كاري شايستة شخص مسلمان است؟

شخص مسلمان خصوصاً مؤمن به جاي آن كه به نفرين خود و ديگران بپردازد، اوّل به ديگران و در مرحلة بعد به خودش دعا مي كند.

نفرين كردن و از خلق خدا ناراحت بودن، انسان را بيمار و تاريك دل مي كند، و عامل از بين رفتن اميد و نشاط مي شود. بدگويي به مردم ريشه در سوء خلق دارد.

قرآن مي فرمايد: ويلٌ لكلّ همزة لمزة؛ واي بر هر عيب جوي مسخره كننده.[8]

خَلق انسان از مبدأيي آغاز و به مقصدي ختم مي شود. خطي كه مبدأ و مقصد را به هم پيوند مي زند. جز دنيا نيست او مي آيد كه برود، پس براي رفتن و رسيدن به مقصد اصلي مي آيد تا آغازي بي پايان داشته باشد، به همين دليل مدت كوتاه عمر فقط براي كِشت كردن است تا محصول آن در دنياي ديگر به دست آيد. پس زيبندة انسان نيست كه با سوء خُلق و نفرين عليه مردم بدگويي كند و آتش جهنم را براي خود بخرد. عقدة خود كم بيني و حقارت، حسادت، نداشتن ضرفيت و اصلاح نشدن فرد در دوران كودكي

و در محيط خانواده، نيز در دوره هاي نوجواني و جواني موجب بروز چنين پديده هايي مي شود.

در عين حال ممكن است شخصي كه عليه خود نفرين مي كند، از گزند نفرينش در امان نباشد كه بخش اعظم آن به دليل سوء خُلق و بدبيني است كه ريشه در وجودش دارد. نفرين و چند كلمه بد و بيراه گفتن نمي تواند تأثير بگذارد.

شخصي كه به ديگران نفرين مي كند، اگر به ناحق باشد، تأثيري در زندگي فرد نفرين شده ندارد، حتي اگر نفرين به حق باشد، تا خداوند مصلحت نداند، به ظاهر و در اين دنيا اثر نخواهد كرد. البته بعضي از نفرين ها مثل نفرين پدر و مادر نسبت به فرزند و يا استاد به شاگرد داراي اثر فوري است.

در عين حال لعن و نفرين كردن و يا چنين عادتي را داشتن سزاوار مؤمن نيست مگر آن كه نفرين به حق و از باب تظلم بوده و شخص در تنگنا قرار گيرد.

رسول گرامي اسلام(ص) فرمود: سزاوار نيست مؤمن دشنام گو باشد.[9]

[8] همزه(104) آية 1.

[9] محمدي ري شهري، ميزان الحكمه، ج 4، ص 2784، حديث 18235.